Εκκρεμοδικία (άρθ. 221 επόμ. ΚΠολΔ) – Ανεπιτυχώς προβάλλεται η ένσταση εκκρεμοδικίας στο διάστημα μεταξύ έκδοσης οριστικής απόφασης και άσκησης έφεσης
Από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 221 παρ. 1 περ. α΄ και 222 ΚΠολΔ, προκύπτει ότι η άσκηση της αγωγής συνεπάγεται εκκρεμοδικία, λόγω της οποίας αναστέλλεται η εκδίκαση μεταγενέστερης αγωγής για την ίδια διαφορά μεταξύ των ίδιων διαδίκων, οι οποίοι παρίστανται με την ίδια ιδιότητα, μέχρι περατώσεως της πρώτης δίκης[1].
Προϋποθέσεις για την ύπαρξη εκκρεμοδικίας, η οποία εμποδίζει την έρευνα από το Δικαστήριο της μεταγενέστερης αγωγής, είναι αφενός η ταυτότητα της διαφοράς που εισάγεται προς εκδίκαση μεταξύ της αγωγής που ασκήθηκε πρώτη και εκείνης που εισάγεται μεταγενέστερα και αφετέρου η ταυτότητα των διαδίκων και στις δύο δίκες. Ταυτότητα, δε, της διαφοράς, κατά την έννοια της διάταξης του άρθρου 222 παρ. 1 ΚΠολΔ, σημαίνει ταυτότητα ιστορικής και νομικής αιτίας, δηλαδή να πρόκειται για διαφορά η οποία θεμελιώνεται στα ίδια κατά βάση πραγματικά περιστατικά που υπάγονται στον ίδιο κανόνα δικαίου[2], ενώ ταυτότητα διαδίκων υπάρχει όχι μόνο όταν οι διάδικοι παρίστανται και στις δύο δίκες με την ίδια δικονομική ιδιότητα, αλλά και όταν υπάρχει εναλλαγή της δικονομικής θέσεώς τους, αρκεί το δεδικασμένο της πρώτης δίκης να καταλαμβάνει και τους διαδίκους της δεύτερης δίκης και υπό την προϋπόθεση ότι και οι δύο δίκες έχουν το αυτό αντικείμενο[3].
Η εκκρεμοδικία που δημιουργήθηκε με την άσκηση της αγωγής παύει με την έκδοση οριστικής αποφάσεως επί αυτής, με την οποία περατώνεται η σχετική δίκη, ανεξαρτήτως αν τη δέχεται ή την απορρίπτει για λόγο δικονομικό ή ουσιαστικό[4], αναβιώνει, δε, αυτή με την άσκηση έφεσης και ειδικότερα από τη στιγμή της σύνταξης της έκθεσης κατάθεσης του ενδίκου μέσου, χωρίς να απαιτείται ο προσδιορισμός δικασίμου, και ανατρέχει στο χρόνο έκδοσης της οριστικής απόφασης. Δεν προτείνεται, λοιπόν, επιτυχώς η ένσταση εκκρεμοδικίας στο διάστημα μεταξύ έκδοσης της οριστικής απόφασης και άσκησης του ενδίκου μέσου, ούτε αναβιώνει η εκκρεμοδικία με την άσκηση των εκτάκτων ενδίκων μέσων, αλλά μόνον αφού αυτά γίνουν δεκτά και εξαφανισθεί η προσβαλλόμενη τελεσίδικη απόφαση[5].
Αγγελική Πολυδώρου, δικηγόρος
info@efotopoulou.gr
[1] βλ. ΑΠ 1528/2008 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 1144/1980 ΕΕΝ 48. 263
[2] βλ. ΑΠ 369/1989 Δ 21. 851, ΕφΑθ 4309/1991 ΕλλΔνη 34. 388, ΕφΑθ 4498/1988 ΕλλΔνη 29. 1438
[3] βλ. Μπέη: ΠολΔ άρθ. 222 παρ. 8 σελ. 1009, Δεληκωστόπουλος – Σινανιώτης: άρθρο 225 παρ. 1, αρ. 2, σελ. 173, Κονδύλης: Το Δεδικασμένον κατά τον ΚΠολΔ, σελ. 163 παρ. 5, ΑΠ 627/1974 ΑρχΝ 26. 112, ΕφΑθ 11195/1995 ΕλλΔνη 37. 1122, ΕφΘεσ 230/1987 ΑρχΝ 39. 419, ΕφΘεσ 535/1978 Αρμ. 32. 738
[4] βλ. ΑΠ 1528/2008 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 12/1980 ΝοΒ 28. 1132
[5] βλ. ΟλΑΠ 38/1996, ΕιρΛαγκ 34/2018 – ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ