Οι συγγενείς μέχρι ποιου βαθμού αποποιούνται;

Το άρθρο ΑΚ 1814 ορίζει ότι «Στη δεύτερη τάξη καλούνται μαζί οι γονείς του κληρονομουμένου, οι αδελφοί, καθώς και τα τέκνα και έγγονοι αδελφών που έχουν πεθάνει πριν από αυτόν. Οι γονείς και οι αδερφοί κληρονομούν κατ’ ισομοιρία…», ενώ το άρθρο ΑΚ 1816 προβλέπει ότι «1. Στην τρίτη τάξη καλούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες του κληρονομουμένου και από τους κατιόντες τους τα τέκνα και οι έγγονοι.

2. Αν κατά την επαγωγή ζουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες… Αν κατά την επαγωγή δεν ζει ο παππούς ή η γιαγιά από την πατρική ή μητρική γραμμή, στη θέση εκείνου που έχει πεθάνει υπεισέρχονται τα τέκνα και οι εγγονοί του. Αν δεν υπάρχουν τέκνα και έγγονοι, η μερίδα αυτού που έχει πεθάνει περιέρχεται στον παππού ή στη γιαγιά, της ίδιας γραμμής και, αν δεν υπάρχει, στα τέκνα και στους εγγόνους του. Αν κατά την επαγωγή δεν ζουν ο παππούς και η γιαγιά, είτε από την πατρική είτε από τη μητρική γραμμή και δεν υπάρχουν τέκνα και έγγονοι αυτών που έχουν πεθάνει, κληρονομούν μόνο ο παππούς ή η γιαγιά ή τα τέκνα και οι έγγονοί τους από την άλλη γραμμή. Γίνεται δηλαδή προσαύξηση.[1]
3. Τα τέκνα κληρονομούν κατ’ ισομοιρία και αποκλείουν τους εγγόνους της ίδιας ρίζας. Οι έγγονοι κληρονομούν κατά ρίζες.»

Στην τρίτη τάξη καλείται η γενεά, η οποία έχει ως αρχηγούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες του κληρονομουμένου και αποτελείται από αυτούς και από τους κατιόντες τους, με εξαίρεση αυτούς που εντάσσονται στις δύο πρώτες τάξεις, δηλαδή τα τέκνα και τους εγγονούς αυτών, έως και τον τέταρτο βαθμό συγγένειας προς τον κληρονομούμενο, δηλαδή τους θείους και τους πρώτους εξαδέλφους του κληρονομουμένου. Δηλαδή, η κλήση των συγγενών σταματά στον τέταρτο βαθμό σε πλάγια γραμμή.[2]

Κατά την ΑΚ 1816 § 2 δεν αποκλείεται να καλούνται στη θέση του παππού ή της γιαγιάς που έχει εκπέσει και τέκνα από άλλο γάμο τους, δηλαδή ετεροθαλείς αδελφοί του πατέρα ή της μητέρας του κληρονομουμένου.[3]

Τέλος, στην τέταρτη, πέμπτη και έκτη τάξη καλούνται ως εξ αδιαθέτου κληρονόμοι οι προπαππούδες και προγιαγιάδες του κληρονομουμένου, ο σύζυγος που επιζεί και το Δημόσιο αντίστοιχα (ΑΚ 1817, 1821 και 1824).

Χριστίνα Ρήγα

Ασκούμενη δικηγόρος

info@efotopoulou.gr

[1] [1] Βασίλης Αντ. Βαθρακοκοίλης, ΕΡΝΟΜΑΚ, Τόμος ΣΤ’ Ημιτόμος Α’ Κληρονομικό Δίκαιο Άρθρα 1710-1870, Αθήνα 2009, σελ. 418

[2] Βαθρακοκοίλης, σελ. 419, 420 – Νίκη Ψούνη, Κληρονομικό Δίκαιο Ι, εκδόσεις Σάκκουλα Αθήνα Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 285, 287.

[3] Ψούνη, σελ. 287