Παθητική νομιμοποίηση διαδίκων επί αγωγής διόρθωσης εσφαλμένης κτηματολογικής εγγραφής που πρέπει να στρέφεται κατά όσων αναγράφονται στο οικείο κτηματολογικό φύλλο ως δικαιούχοι του ακινήτου ή κατά των ειδικών διαδόχων τους. Αν τα πρόσωπα αυτά είναι περισσότερα του ενός τελούν σε δεσμό αναγκαστικής ομοδικίας καθότι οι δεδομένες υποθέσεις επιδέχονται μόνο ενιαίας ρύθμισης. Παραδεκτό έφεσης επί αναγκαστικής ομοδικίας διαδίκων

Στην περίπτωση ανακριβούς πρώτης εγγραφής στα κτηματολογικά φύλλα, όταν οι αναγραφόμενοι ως δικαιούχοι είναι περισσότεροι, αυτός που έχει έννομο συμφέρον και αμφισβητεί την ανακριβή εγγραφή του δικαιώματος όλων, επικαλούμενος δικό του δικαίωμα, σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 2 του νόμου 2664/1998, πρέπει, την αγωγή που ασκεί κατά το άρθρο αυτό, για την αναγνώριση του θιγομένου δικαιώματός του και τη διόρθωση της πρώτης εγγραφής, να την απευθύνει εναντίον όλων όσων αναγράφονται ως δικαιούχοι στα κτηματολογικά φύλλα και, σε περίπτωση θανάτου τους, κατά των καθολικών διαδόχων τους. Από την παραπάνω διάταξη προκύπτει, ότι μεταξύ των κατά τα ανωτέρω νομιμοποιουμένων ως εναγομένων υφίσταται από το νόμο σχέση αναγκαστικής ομοδικίας, κατά την έννοια της διατάξεως του άρθρου 76 παρ. 1 περ. γ` ΚΠολΔ (υποχρεωτική κοινή παθητική εναγωγή), για να αποφευχθούν η διάσπαση της δικονομικής ενότητας των ανοιγομένων δικών και ο κίνδυνος έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων για το ίδιο δικαίωμα, στο οποίο έχουν καταχωρηθεί οι ανωτέρω (ΑΠ 239/2020, ΑΠ 774/2016 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).

Περαιτέρω, όπως προκύπτει από τις συνδυαζόμενες διατάξεις των άρθρων 76 παρ. 1, 3 και 4 και 517 ΚΠολΔ, η έφεση ναι μεν πρέπει σε περίπτωση αναγκαστικής ομοδικίας να απευθύνεται εναντίον όλων των ομοδίκων που υπήρξαν διάδικοι στον πρώτο βαθμό ή των κληρονόμων τους, αλλιώς απορρίπτεται ως απαράδεκτη, ωστόσο, ως ομόδικοι, που νομιμοποιούνται παθητικώς στην κατ’ έφεση δίκη, νοούνται μόνον οι αντίδικοι του εκκαλούντος στον πρώτο βαθμό και όχι και οι δικοί του ομόδικοι, αφού με διαφορετική εκδοχή ο αναγκαίος στον πρώτο βαθμό ομόδικος του εκκαλούντος θα είναι στον δεύτερο βαθμό εφεσίβλητος και συγχρόνως, κατά τρόπο λογικώς και νομικώς ανακόλουθο, συνεκκαλών, δεδομένου ότι η άσκηση ενδίκων μέσων από οποιονδήποτε των ομοδίκων έχει αποτελέσματα και για τους λοιπούς (ΟλΑΠ 63/1981 Δ 1981 314). Στην περίπτωση αυτή (της πλασματικής ασκήσεως ενδίκου μέσου) πρέπει οι μη ασκήσαντες αυτό ομόδικοι να καλούνται σε όλες τις συζητήσεις του ενδίκου μέσου (άρθρα 76 παρ. 3 και 110 παρ. 2 ΚΠολΔ), αλλιώς η συζήτηση αυτού κηρύσσεται απαράδεκτη ως προς όλους τους διαδίκους (ΑΠ 1870/2017, ΑΠ 1681/2013, ΑΠ 1433/2012, ΑΠ 1108/2010, ΑΠ 1230/2008, ΕΘ 1476/2014, ΕΠειρ 326/2014, ΕΛαρ 148/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Εξαίρεση γίνεται δεκτή και η έφεση παραδεκτώς απευθύνεται και κατά των αναγκαίων ομοδίκων του εκκαλούντος, όταν συντρέχουν ειδικές περιπτώσεις, όπως στη δίκη διανομής (ΟλΑΠ 321/1983 ΝοΒ 31 1575, ΑΠ 885/2001 ΕλΔ 2002 721) [269/2023 ΕΦ ΑΝΑΤ. ΚΡΗΤΗΣ].

Ναταλία Κ. Νεραντζάκη, δικηγόρος

info@efotopoulou.gr