Προϋποθέσεις για την άσκηση αγωγής αποζημίωσης από έταιρο Ε.Π.Ε κατά του διαχειριστή

Από το άρθρο 26 του ν. 3190/1955 “περί εταιρειών περιορισμένης ευθύνης”, το οποίο ορίζει ότι οι διαχειριστές ευθύνονται σε αποζημίωση, σε περίπτωση δε που ενήργησαν από κοινού εις ολόκληρον, έναντι της εταιρείας, καθενός των εταίρων και των τρίτων για παραβάσεις του παρόντος νόμου και του καταστατικού ή για πταίσματα περί τη διαχείριση αυτών (παρ.1) και ότι η κατά την προηγούμενη παράγραφο αξίωση των κατ` ιδίαν εταίρων και των τρίτων δύναται να ασκηθεί, εφόσον η συνέλευση των εταίρων απέρριψε πρόταση για έγερση αγωγής εκ μέρους της εταιρείας ή εφόσον δεν λήφθηκε απόφαση της συνέλευσης εντός εύλογου χρόνου (παρ. 2 εδ. α), σε συνδυασμό προς τα άρθρα 11, 12, 13 και 14 του ίδιου Νόμου, τα άρθρα 298 και 914 ΑΚ και το άρθρο 3 παρ.2 ΕισΝΚΠολΔ, συνάγονται τα εξής: Ο διαχειριστής της E.Π.Ε ευθύνεται σε αποζημίωση έναντι της εταιρείας για επιζήμια έναντι αυτής συμπεριφορά, συνιστάμενη είτε σε παράβαση του ανωτέρω νόμου ή του εταιρικού καταστατικού, είτε σε υπαίτια και παράνομη πράξη ή παράλειψη σχετική με τη διαχείριση της εταιρικής περιουσίας.

Την αντίστοιχη εταιρική απαίτηση έχει δικαίωμα να ασκήσει, με την οικεία αγωγή, ο εταίρος κατά του διαχειριστή για την καταβολή της αποζημίωσης απευθείας στην εταιρία, εφόσον συντρέξουν, πλην άλλων, οι ακόλουθες προϋποθέσεις, ήτοι εφόσον ο εταίρος, που εκπροσωπεί το ένα εικοστό τουλάχιστον του εταιρικού κεφαλαίου ζητήσει από το διαχειριστή με επιδιδόμενη σ` αυτόν έγγραφη σχετική αίτηση να προβεί στη σύγκληση έκτακτης συνέλευσης των εταίρων για συζήτηση της πρότασής του περί έγερσης της σχετικής αγωγής, η δε συνέλευση στη συνέχεια είτε, προφανώς προς εκδήλωση παραίτησης από την έγερση τέτοιας αγωγής, απορρίψει την πρόταση, με εφαρμογή βέβαια του κανόνα ότι οι αποφάσεις αυτού του οργάνου λαμβάνονται με πλειοψηφία πάνω από το μισό του όλου αριθμού των εταίρων, που εκπροσωπούν πάνω από το μισό του όλου εταιρικού κεφαλαίου, καθώς και του κανόνα ότι, σε περίπτωση που ο διαχειριστής είναι και εταίρος, ο ίδιος δεν μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα ψήφου κατά την κρίση της συνέλευσης επί της πρότασης, είτε παραλείψει την έκδοση απόφασης επί της πρότασης μέσα σε εύλογο χρόνο. Η συνδρομή των παραπάνω προϋποθέσεων αποτελεί τύπο ουσιαστικού δικαίου, η τήρηση του οποίου είναι αναγκαία για να νομιμοποιηθεί ο εταίρος στην άσκηση της εταιρικής αγωγής αποζημίωσης κατά του διαχειριστή.

Δεν υφίσταται δε διάταξη του ως άνω νόμου που να προβλέπει επίδραση στο παραπάνω δικαίωμα του εταίρου προς άσκηση της απαίτησης της εταιρείας για αποζημίωση εξ αιτίας του ότι η Ε.Π.Ε. έχει συσταθεί από δύο εταίρους, μετέχοντες εξ ίσου στο εταιρικό κεφάλαιο. Σε τέτοια περίπτωση και εφόσον η ως άνω αναλογία στον αριθμό των εταίρων και στη συμμετοχή στο εταιρικό κεφάλαιο παραμένει αμετάβλητη και μετά τη σύσταση της εταιρίας, οι δε δύο εταίροι διαφωνούν πλέον στην επίλυση των εταιρικών προβλημάτων, ευλόγως αναμένεται ότι η συνέλευση, δεν θα λάβει την ως άνω επί της πρότασης απόφαση μέσα σε εύλογο χρόνο και γι` αυτό θα μπορέσει τελικά ο εταίρος να ασκήσει νομίμως την αγωγή αποζημίωσης της εταιρίας κατά του διαχειριστή (ΑΠ 1141/2018, ΑΠ 1152/2005).

Όπως προκύπτει από την ως άνω διάταξη, η απόφαση (θετική ή αρνητική) της γενικής συνέλευσης επί της πρότασης για άσκηση αγωγής κατά του διαχειριστή δεν αφορά συγκεκριμένο δικόγραφο αλλά η διαδικαστική αυτή προϋπόθεση έχει τεθεί ώστε με αυτήν (απόφαση) να εκδηλώνεται η βούληση της συνέλευσης προς άσκηση ή όχι της αγωγής αποζημίωσης λόγω συγκεκριμένης παράβασης. Σε κάθε δε περίπτωση, η άσκηση της αγωγής δεν μπορεί να προηγείται της λήψης της σχετικής απόφασης αλλά, είναι λογικό, να έπεται. [1].

Άννα Ρεγκούτα, Δικηγόρος

e-mail: info@efotopoulou.gr

[1] ίδετε ΑΠ 807/2022 δημοσιευμένη σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ