Αρμοδιότητα Μονομελούς Πρωτοδικείου για τις διαφορές από σύμβαση εξαρτημένης εργασίας που δεν είναι αποτιμητές σε χρήμα (βλ. ΠΠρωτΑθ 5807/1992, δημ. ΕΕργΔ 1993, 879=ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ)
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 14 και 16 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ. συνάγεται ότι οι διαφορές που πηγάζουν από τη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και δεν είναι αποτιμητές σε χρήμα όπως π.χ. η χορήγηση πιστοποιητικού εργασίας, παραγωγή κ.λ.π. υπάγονται στο Μονομελές Πρωτοδικείο (Εφ.Θεσσ. 119/1970 ΔΕΝ 27, 334), γιατί ο κανών, επί εργατικών διαφορών, είναι η καθ’ ύλην αρμοδιότης του Μονομελούς Πρωτοδικείου, έστω και αν υπερβαίνει το όριο της κανονικής του αρμοδιότητας (άρθρ. 16 περ. 2-6 Κ.Πολ.Δ.), ενώ το Ειρηνοδικείο περιορίζεται μόνο στις διαφορές κάτω του ποσού των 20.000€.
Στην προκειμένη περίπτωση κρίθηκε ότι το Πρωτοβάθμιο δικαστήριο που με την εκκαλουμένη απόφασή του κηρύχθηκε καθ’ ύλη αναρμόδιο και παρέπεμψε την αγωγή προς εκδίκαση στο αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο, δεν έσφαλε, αλλά ορθά το νόμο εφάρμοσε και τα όσα αντίθετα ισχυριζόταν η εκκαλούσα με την κρινόμενη έφεσή της, ήταν αβάσιμα και απορριπτέα (βλ. για σχετικό ζήτημα και ΕιρΑθ 932/1991, δημ. ΕΕργΔ 1993, 878=ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Κωνσταντίνα Β. Πουρνάρα
Δικηγόρος