Αλυσιτέλεια λόγων ακύρωσης

Σύμφωνα με το άρθρο 48 του π.δ. 18/89, λόγοι που θεμελιώνουν την αίτηση ακυρώσεως είναι: 1) αναρμοδιότητα της διοικητικής αρχής που εξέδωσε την πράξη, 2) παράβαση ουσιώδους τύπου που έχει ταχθεί για την ενέργεια της πράξης, 3) παράβαση κατ’ ουσίαν διάταξης του νόμου, 4) κατάχρηση εξουσίας, όταν η πράξη της Διοικήσεως φέρει μεν καθεαυτή όλα τα στοιχεία της νομιμότητας, γίνεται όμως για σκοπό καταδήλως άλλον από εκείνον για τον οποίο έχει νομοθετηθεί.

Λόγοι ακυρώσεως που προβάλλονται αλυσιτελώς απορρίπτονται. Ως αλυσιτελής χαρακτηρίζεται εκείνος ο λόγος ακυρώσεως, ο οποίος και αν ακόμη γίνει δεκτός δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης και, ως εκ τούτου ο αιτών δεν αντλεί ωφέλεια από την αποδοχή του (moyens inoperants). Συνεπώς, ο λόγος αυτός δεν χρειάζεται να απαντηθεί στην ουσία του [Ε. Μελισσαρίδη, Παραδεκτό και έκταση έρευνας των λόγων ακυρώσεως, σε Συμβούλιο της Επικρατείας, Διοικητικό Ουσιαστικό και Δικονομικό Δίκαιο (επιστημ. Επιμ. Χ. Χρυσανθάκης), 2012, 367, Κ. Γώγου, Οι αλυσιτελείς τυπικοί λόγοι ακυρώσεως επί πράξεων δέσμιας αρμοδιότητας. Ο ακυρωτικός δικαστής μεταξύ ουσιαστικής και τυπικής νομιμότητας της διοικητικής πράξης, ΔτΑ 50/2011, 398].

Όταν προσβάλλεται με αίτηση ακυρώσεως υποστατή διοικητική πράξη που έχει εκδοθεί κατά δέσμια αρμοδιότητα και έχει απορρίψει αίτημα ενδιαφερομένου, είναι αλυσιτελής η έρευνα των λόγων ακύρωσης αναγόμενων στην νόμιμη συγκρότηση ή σύνθεση του οργάνου που εξέδωσε ή γνωμοδότησε για την έκδοσή της, εφόσον ο αιτών δεν αμφισβητεί τα πραγματικά περιστατικά και το Δικαστήριο καταλήγει στην κρίση ότι δεν θα ήταν κατά το νόμο επιτρεπτή η έκδοση της πράξης με το αξιούμενο από τον αιτούντα περιεχόμενο. Και τούτο, διότι η ακύρωση της πράξης για τον ως άνω τυπικό λόγο, δεν καταλείπει στη διοίκηση, που οφείλει να κρίνει εκ νέου το εκκρεμές αίτημα υπό το ισχύον κατά το χρόνο της ακυρωθείσας πράξης νομικό και πραγματικό καθεστώς, καμία νομική ευχέρεια να εκδώσει νέα πράξη που θα ικανοποιεί το αίτημα του διοικουμένου (ΣτΕ Ολ 530/2003, δημ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, βλ. και σχετική ανάλυση σε Χ. Χρυσανθάκη, Διοικητική Δικονομία, ερμηνεία κατ’ άρθρο, Νομική Βιβλιοθήκη σελ. 1020 επ.).

Έτσι και με βάση τα όσα έχουν εκτεθεί ως άνω, έχει κριθεί από την απόφαση 1753/2008 του ΣτΕ ότι οι λόγοι ακύρωσης με τους οποίους αμφισβητείται η νομιμότητα της παύσεως του αιτούντος από την επίδικη θέση του προσωρινού εφημερίου, προβάλλονται, εν όψει των προαναφερθεισών διατάξεων και των ιστορηθέντων, αλυσιτελώς. Και τούτο, διότι ακόμα και σε περίπτωση ακυρώσεως της προσβαλλομένης πράξεως ο αιτών δεν θα μπορούσε να παραμείνει ως προσωρινός εφημέριος στην θέση από την οποία παύθηκε δεδομένου ότι επακολούθησε ο διορισμός ως τακτικού εφημερίου του μνησθέντος πρεσβυτέρου στην κενή οικεία θέση και συνεπώς δεν είναι στο εξής νομικά εφικτή η τοποθέτηση και η παραμονή σε αυτήν προσωρινού εφημερίου, αφού δεν συντρέχει πλέον η προς τούτο προβλεπόμενη από τον νόμο προϋπόθεση της υπάρξεως κενής οργανικής θέσεως εφημερίου.

Μαρία Τζαβέλα

Δικηγόρος, LL.M.

E-mail: info@efotopoulou.gr