Ηλικιακά όρια και διαφορά ηλικίας στην υιοθεσία ανηλίκου για το σύζυγο που δεν πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου
Σύμφωνα με το άρθρο 1543 ΑΚ «Αυτός που υιοθετεί ανήλικο πρέπει να είναι ικανός για δικαιοπραξία, να έχει συμπληρώσει τα τριάντα χρόνια του και να μην έχει υπερβεί τα εξήντα». Ενώ και το πρώτο εδάφιο του άρθρου 1544 ΑΚ, μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 28 του Ν.2721/1999, ορίζει: «Αυτός που υιοθετεί ανήλικο πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον υιοθετούμενο τουλάχιστον κατά δεκαοκτώ, αλλά όχι και περισσότερο από πενήντα χρόνια. Ο περιορισμός της ηλικίας δεν ισχύει για εκείνον από τους συζύγους που επιθυμεί να υιοθετήσει τέκνο που υιοθετείται ή που έχει ήδη υιοθετηθεί από το σύζυγό του.» Τέλος, στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 1545 ΑΚ ορίζεται επίσης ότι : «Σε περίπτωση υιοθεσίας και από τους δύο συζύγους, οι προϋποθέσεις οι οποίες τάσσονται από τα άρθρα 1543 και 1544, αρκεί να συντρέχουν μόνο στο πρόσωπο μόνο του ενός».
Στόχος του νομοθέτη με τους ως άνω ηλικιακούς και χρονικούς περιορισμούς των άρθρων 1543 και 1544 ΑΚ είναι να διασφαλίσει την ωριμότητα και την ευρωστία, ψυχική και σωματική του υιοθετούντος, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο το συμφέρον του υιοθετούμενου για τη σωστή και υγιή ανατροφή του. Όμως, ο νομοθέτης δίνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα στην περίπτωση που υιοθετούν δύο σύζυγοι, ένας εκ των οποίων δεν πληροί τα ηλικιακά όρια, να μην δημιουργηθεί κώλυμα και απαράδεκτο της αιτήσεως ως προς τη συνδρομή των προϋποθέσεων της ενεργητικής νομιμοποίησής του, διότι η οριοθέτηση της ηλικίας αρκεί να συντρέχει για τον έναν σύζυγο, αφού άλλωστε κατά το ισχύον δίκαιο της υιοθεσίας στη χώρα μας επιτρέπεται η μονογονεϊκή υιοθεσία. Τυχόν απαγόρευση της έννομης τάξεως για τέλεση υιοθεσίας από έγγαμο ζεύγος στο οποίο ο ένας δεν πληροί τις ηλικιακές προϋποθέσεις, θα αποτελούσε καταστρατήγηση του σκοπού του νόμου, αφού στην πράξη θα μπορούσε να υιοθετήσει μόνος ο πληρών τις προϋποθέσεις σύζυγος, αλλά παρόλα αυτά εν τοις πράγμασι να διαβιοί ο υιοθετούμενος με τον έτερο μη πληρούντα τις ηλιακές προϋποθέσεις σύζυγο, ο οποίος ναι μεν δεν θα συνδεόταν με συγγενικό δεσμό με τον υιοθετούμενο, αλλά στην πραγματικότητα θα τελούσε χρέη γονέα. Έτσι, ο νομοθέτης χωρίς να εθελοτυφλεί δίνει τη δυνατότητα υιοθεσίας από ζεύγος, ακόμη και αν ο ένας σύζυγος δεν πληροί τα ηλικιακά όρια και την χρονική διαφορά.
Χαρακτηριστική είναι ενδεικτικά η υπ’ αρ. 33/2010 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θηβών στην οποία κρίθηκε : «…Αντίθετα, ο 2°s αιτών, ο οποίος γεννήθηκε την 23η-2-1934 (βλ. το ανωτέρω πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης), έχει υπερβεί το εξηκοστό έτος της ηλικίας του και είναι μεγαλύτερος από τον ανήλικο κατά 62 έτη, γεγονός, ωστόσο, που δεν κωλύει από μόνο του την τέλεση της ένδικης υιοθεσίας, αφού η προϋπόθεση της νόμιμης ηλικίας συντρέχει στο πρόσωπο της επίσης υιοθετούσας συζύγου του (αρθρ. 1545 παρ. 2 ΑΚ)».
(Το παρόν άρθρο συντάχθηκε από τη δικηγόρο Θεώνη Κάδρα ως απάντηση σε ερώτημα αναγνώστριας της ιστοσελίδας www.singleparent.gr)
Θεώνη Κάδρα, Δικηγόρος LL.M.
e-mail: info@efotopoulou.gr