Απάτη επί δικαστηρίω κατ’ άρθρο 386 § 1 Π.Κ.

Κατά τη διάταξη του άρθρου 386 §1 Π.Κ. όποιος με σκοπό, να αποκομίσει ο ίδιος παράνομο περιουσιακό όφελος βλάπτει ξένη περιουσία πείθοντας κάποιον σε πράξη ή παράλειψη ή ανοχή με την εν γνώσει παράσταση ψευδών γεγονότων σαν αληθινών ή την αθέμιτη απόκρυψη ή παρασιώπηση αληθινών γεγονότων, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και αν η ζημία που προξένησε είναι ιδιαίτερα μεγάλη με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της απάτης απαιτούνται: α) σκοπός του δράστη να περιποιήσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο περιουσιακό όφελος, χωρίς να προσαπαιτείται και η πραγματοποίηση του οφέλους, β) εν γνώσει παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών ή αθέμιτη απόκρυψη ή παρασιώπηση αληθινών, από την οποία, ως παραγωγό αιτία, παραπλανήθηκε κάποιος και προέβη σε πράξη, παράλειψη η ανοχή και γ) βλάβη ξένης περιουσίας η οποία να τελεί σε αιτιώδη σύνδεσμο με τις παραπλανητικές ενέργειες ή παραλείψεις του δράστη και η οποία υπάρχει σε περίπτωση μειώσεως ή χειροτερεύσεως της περιουσίας του παθόντος, έστω και αν αυτός έχει ενεργό αξίωση προς αποκατάστασή της. Κατά την έννοια της παραπάνω διατάξεως της απάτης μπορεί να τελεσθεί και με τη παραπλάνηση του δικαστή που δικάζει σε πολιτική δίκη, κάθε φορά που υποβάλλεται σε αυτόν ψευδής ισχυρισμός, ο οποίος υποστηρίζεται με την εν γνώσει προσκομιδή και επίκληση πλαστών ή νοθευμένων εγγράφων ή γνησίων μεν, αλλά με ανακριβές περιεχόμενο. Η απάτη επί δικαστηρίου είναι τετελεσμένη όταν με τους ψευδείς ισχυρισμούς και με την προσαγωγή αναληθών αποδεικτικών στοιχείων εκδίδεται οριστική απόφαση υπέρ των απόψεων του δράστη ή άλλου σε βάρος του αντιδίκου του, απόπειρα δε αυτής συντρέχει, στην περίπτωση κατά την οποία ο δικαστής δεν παραπλανάται από τους ψευδείς ισχυρισμούς και τα ανακριβή αποδεικτικά στοιχεία και απορρίπτει, ως αβάσιμη, την αγωγή ή την αίτηση [238/2015 ΑΠ (ΠΟΙΝ), 486/2010 ΑΠ (ΠΟΙΝ)]. Δηλαδή θεωρείται τετελεσμένη η απάτη επί δικαστηρίου, όταν δια των ψευδών ισχυρισμών και της επικλήσεως και προσκομίσεως πλαστών ή ανακριβών αποδεικτικών στοιχείων εκδίδεται από το πολιτικό δικαστήριο οριστική απόφαση και γίνονται δεκτά τα προβαλλόμενα και συνιστώντα το περιεχόμενο του ισχυρισμού του δράστη της απάτης εις βάρος του αντιδίκου του εφόσον επείσθη το δικαστήριο για την αλήθεια αυτήν των ισχυρισμών με ψευδή αποδεικτικά στοιχεία και με την εκδοθείσα οριστική απόφαση επήλθε βλάβη στον διάδικο που είναι αντίδικος του δράστη. Η πράξη της απάτης στο δικαστήριο είναι δυνατό να τελεσθεί και με την αίτηση προς έκδοση διαταγής πληρωμής με βάση πλαστά ή ψευδή κατά περιεχόμενο αξιόγραφα ή άλλα ιδιωτικά έγγραφα που περιέχουν δικαιοπρακτική δήλωση ή μαρτυρία αυτών που το υπογράφουν για ενσωματούμενη σε τέτοια έγγραφα χρηματική απαίτηση, όπως είναι και τα τιμολόγια που φέρουν την υπογραφή του αγοραστή και το ποσό των οποίων δεν όφειλε ο παθών αλλά ο δικαστής που επιλήφθηκε της αιτήσεως παραπλανήθηκε από τα άνω έγγραφα και εξέδωσε, βλαπτική για τα συμφέροντα του καθ’ ου η αίτηση, διαταγή πληρωμής, συνεπεία της οποίας, αποτελούσης κατά το άρθρο 631 Κ.Πολ.Δικ. τίτλο εκτελεστό επέρχεται βλάβη στην περιουσία ή και απειλή κατά της περιουσίας του, όταν αυτή δημιουργεί χειροτέρευση της παρούσης περιουσιακής καταστάσεως του αντιδίκου του δράστη. Μεταξύ των εγκλημάτων της πλαστογραφίας και της απάτης υφίσταται αληθής συρροή και δεν απορροφάται το ένα από το άλλο, έστω και αν ο δράστης της πλαστογραφίας χρησιμοποιεί τα πλαστά έγγραφα για να πείσει κάποιον σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή δεδομένου ότι καθένα από τα εγκλήματα αυτά είναι αυτοτελές, αφού η αντικειμενική υπόσταση αυτών συγκροτείται από διαφορετικά περιστατικά και η μία πράξη δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο ή επιβαρυντική περίπτωση της άλλης (626/2010 ΑΠ).

Λένα Πολύζου

Δικηγόρος

Email: info@efotopoulou.gr