Η έφεση δεν είναι απαραίτητο να στραφεί και κατά του υπέρ του εφεσιβλήτου προσθέτως παρεμβάντος στην πρωτόδικη δίκη

Κατά την έννοια του άρθρου 517 του ΚΠολΔ εάν οι αντίδικοι του εκκαλούντος στην πρωτόδικη δίκη είναι περισσότεροι, η έφεση δεν είναι απαραίτητο να στρέφεται εναντίον όλων, αλλά μόνον εναντίον εκείνων ως προς τους οποίους ο εκκαλών θέλει να εξαφανιστεί η απόφαση, εκτός αν πρόκειται περί αναγκαστικής ομοδικίας (ΑΠ 561/ 1976 ΝοΒ 24, 1076). Ενόψει τούτων, δεν είναι απαραίτητο, για το παραδεκτό της έφεσης, να απευθυνθεί αυτή και κατά του υπέρ του εφεσίβλητου, προσθέτως παρεμβάντος στην πρωτόδικη δίκη (Εφ. Αθ. 8787/1990 και 7812/1980 ΝοΒ 29. 569.559). Εξάλλου, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 81 παρ. 3 και 82 εδ. γ` του ΚΠολΔ, προκύπτει ότι ο προσθέτως παρεμβάς στην πρωτόδικη δίκη, προκειμένου να ενημερωθεί για την εξέλιξη της δίκης και ασκήσει τα εκ του νόμου παρεχόμενα σ` αυτόν δικαιώματα, πρέπει να καλείται να συμμετάσχει στη διαδικασία η οποία ανοίγεται με την άσκηση του ενδίκου μέσου της εφέσεως, καθόσον αυτός είναι διάδικος, χωρίς δε την κλήτευσή του, η οποία γίνεται κάτω από το αντίγραφο αστής ή αυτοτελώς (άρθρο 498 παρ. 1 ΚΠολΔ) παραβιάζεται η αρχή της εκατέρωθεν ακροάσεως, ειδική εφαρμογή της οποίας περιέχει η προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 82 ΚΠολΔ (Εφ. Θεσ. 3572/1990 ΕλλΔ 32. 1314, βλ. Ράμμο στη Δ 3.142, Σταυρακόπουλο Ερμ. ΚΠολΔ παρ. 4) και δημιουργείται, έτσι, απαράδεκτο της συζήτησης της έφεσης, το οποίο μπορεί να προτείνει και ο διάδικος υπέρ του οποίου παρενέβη, λαμβάνεται, όμως, υπόψη και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο, ως αναφερόμενο στην προδικασία (Εφ.Πειρ. 905/2001 Πειρ.Νομ. 24.20, Εφ.Πειρ. 86/1995 ΕλλΔ 37.433, Εφ.Αθ. 5502/1986 ΕλλΔ 28.857, Ν. Βερβεσσός Δ. 6.53, ΕφΑΘ 1595/2007).

Λαμπρινή Σταμέλου, δικηγόρος

info@efotopoulou.gr