Ιατρική γνωμάτευση σε δικαστήριο από ιατρό άλλης ειδικότητας σε σχέση με την πιστοποιηθείσα πάθηση
Στις υποθέσεις ιατρικού δικαίου ή άλλης δίκης που απαιτούνται ειδικές ιατρικές γνώσεις (π.χ. ακύρωση διαθήκης), οι δύο αντίδικες πλευρές φέρνουν, προς υποστήριξη της θέσης τους, ως μάρτυρες-πραγματογνώμονες, ιατρούς οι οποίοι συνήθως έχουν μελετήσει το φάκελο της υπόθεσης, για να αποφανθούν σχετικά με το ποιος έχει δίκιο, συνδράμοντας το έργο του κρίνοντος δικαστή. Αυτό συμβαίνει, καθώς ελλείπει εξειδικευμένος δικαστής, που θα είχε τις γνώσεις να κρίνει την υπόθεση από ιατρικής πλευράς. Αν ο δικαστής κρίνει πως δεν μπορεί να αρκεστεί στις μαρτυρίες – γνώμες των ιατρών που προσκομίζουν οι διάδικοι, τότε οδηγεί την υπόθεση σε πραγματογνωμοσύνη, επιλέγοντας άγνωστο στα μέρη πραγματογνώμονα από τη λίστα των εμπειρογνωμόνων που τηρείται στο αρχείο των δικαστηρίων και εν συνεχεία, τις περισσότερες περιπτώσεις, ακολουθεί στην απόφαση του τη γνώμη του συγκεκριμένου διορισθέντος πραγματογνώμονα.
Τίθεται ζήτημα τι ειδικότητας θα πρέπει να είναι ο ιατρός, που θα φέρουν οι διάδικοι για να γνωματεύσουν επί της υπόθεσης. Αν π.χ. η ιατρική αμέλεια φέρεται να έχει λάβει χώρα από γυναικολόγο, θα πρέπει μόνο γυναικολόγος να γνωματεύσει επί των πραγματικών περιστατικών ή θα μπορούσε να είναι και ιατρός άλλης ειδικότητας, π.χ. ιατροδικαστής ή γενικός ιατρός ή παθολόγος (εφόσον φυσικά έχει τις γνώσεις να αποφανθεί για το συγκεκριμένο επίμαχο ζήτημα);
Ο Άρειος Πάγος, με την υπ’ αρ. 214/1952 απόφασή του (ΘΕΜΙΣ 11 Έτος ΞΓ, σελ. 443), παίρνει θέση υπέρ της δυνατότητας γνωμοδότησης και από ιατρό άλλης ειδικότητας: “Επειδή τα παρά ιατρών εκδιδόμενα πιστοποιητικά περί υγιεινής καταστάσεώς των παρ’ αυτών εξετασθέντων προσώπων δεν είναι απλαί ανώμοτοι μαρτυρίες, αίτινες εκδιδόμεναι ίνα χρησιμοποιηθώσιν εν ωρισμένη δίκη ουδεμίαν κέκτηνται αποδεικτικήν ισχύν, αλλά ως εκδιδόμενα υπό των ιατρών, αρμοδίων προς τούτο όντων κατά τα άρθρα 5 του ν. 6441/1935, 22 του α.ν. 1563/1949, 271α του προϊσχύσαντος ποιν. νόμου και 221 του ήδη ισχύοντος ΠΚ, έχουσιν αποδεικτική ισχύν δικαστικών τεκμηρίων, άτινα κατά τα άρθρα 252 παρ. 2, 256, 272 και 276 πολ. δικ. λαμβάνονται υπ’ όψει προς σχηματισμόν δικανικής πεποιθήσεως όταν περί του αποδεικτέου θέματος συγχωρείται και η δια μαρτύρων απόδειξις και εάν ταύτα εξεδόθησαν ίνα χρησιμοποιηθώσιν εις ωρισμένης αρξαμένην δικήν ή εξεδόθησαν παρ’ ιατρών μη κεκτημένων την κατά νόμον ειδικότητα δια πιστοποιηθείσαν πάθησιν, του αν. ν. 1461/1938 ‘περί ιατρικών ειδικοτήτων’ μη αποκλείοντος τούτο […]”.
Ευγενία Φωτόπουλου, δικηγόρος
info@efotopoulou.gr