Το άρθρο 19 ν. 2121/1993 εισάγει εξαίρεση στον αποκλειστικό και απόλυτο χαρακτήρα του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού περί της παράθεσης σύντομων αποσπασμάτων ενώ το άρθρο 28Γ ν. 2121/1993 εισάγει ρήτρα γενικής εφαρμογής επί των περιορισμών όπως εκείνος του άρθρου 19 του ως άνω νόμου
Το τιτλοφορούμενο «Παράθεση αποσπασμάτων» άρθρο 19 του τέταρτου κεφαλαίου του ν. 2121/1993 προβλέπει τα εξής: «Επιτρέπεται, χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή, η παράθεση σύντομων αποσπασμάτων από έργο άλλου νομίμως δημοσιευμένου για την υποστήριξη της γνώμης εκείνου που παραθέτει ή την κριτική της γνώμης του άλλου, εφόσον η παράθεση των αποσπασμάτων αυτών είναι σύμφωνη προς τα χρηστά ήθη και η έκταση των αποσπασμάτων δικαιολογείται από τον επιδιωκόμενο σκοπό. Η παράθεση του αποσπάσματος πρέπει να συνοδεύεται από την ένδειξη της πηγής και των ονομάτων του δημιουργού και του εκδότη, εφόσον τα ονόματα αυτά εμφανίζονται στην πηγή».
Αντίστοιχος περιορισμός του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού προβλέπεται στο άρθρο 10 § 1 της κυρωθείσας με τον ν. 100/1975 συμβάσεως της Βέρνης «διά την προστασίαν των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων της 9 Σεπτεμβρίου 1886», όπως αυτή αναθεωρήθηκε στο Παρίσι το έτος 1971, αλλά και στο άρθρο 5 § 3 στ. δ` της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 22ας Μαΐου 2001, σύμφωνα με το οποίο: «Τα κράτη μέλη μπορούν να προβλέπουν εξαιρέσεις ή περιορισμούς στα δικαιώματα που αναφέρονται στα άρθρα 2 και 3, στις ακόλουθες περιπτώσεις: … δ) παράθεση αποσπασμάτων με σκοπό την άσκηση κριτικής ή βιβλιοπαρουσίασης, υπό τον όρο ότι αφορούν έργο ή άλλα αντικείμενα τα οποία έχουν ήδη καταστεί νομίμως προσιτά στο κοινό, ότι αναφέρεται η πηγή, συμπεριλαμβανομένου του ονόματος του δημιουργού, εκτός εάν διαπιστωθεί ότι αυτό είναι αδύνατο και ότι η παράθεση αυτή είναι σύμφωνη με τα χρηστά ήθη και η έκτασή της δικαιολογείται ως εκ του σκοπού της».
Ο νομοθέτης με την θέσπιση της διάταξης του άρθρου 19 ν. 2121/1993 αποσκοπούσε στην προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης και την προώθηση της επιστημονικής προόδου και γενικότερα του επιστημονικού διαλόγου με την υποστήριξη της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων και της – ενδεχόμενης – αντιπαράθεσής τους (βλ. Γ. Κουμάντο, ό.π., 292-293, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 1/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, T.-E. Συνοδινού, Πνευματική Ιδιοκτησία & Νέες Τεχνολογίες, 2008, σελ. 209, Χ. Τσίγκου, Πνευματική ιδιοκτησία Λημματογραφημένη ερμηνεία, 2008, στο λήμμα «Παράθεση αποσπασμάτων», σελ. 374 αρ. 1, Π. Κωνσταντίνου, Εξαιρέσεις και περιορισμοί του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού: Ο «έλεγχος των τριών βημάτων», διδ. διατριβή, 2011, σελ. 428· η διδακτορική διατριβή είναι προσπελάσιμη στην προαναφερόμενη ιστοσελίδα του Εθνικού Αρχείου Διδακτορικών Διατριβών).
Το τιτλοφορούμενο «Ρήτρα γενικής εφαρμογής επί των περιορισμών» άρθρο 28Γ ν. 2121/1993, όπως προστέθηκε με το άρθρο 81 § 2 ν. 3057/2002, ορίζει τα εξής: «Οι περιορισμοί που προβλέπονται στο τέταρτο κεφάλαιο του Ν. 2121/1993, όπως ισχύει, εφαρμόζονται μόνο σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, οι οποίες δεν αντίκεινται στην κανονική εκμετάλλευση του έργου ή άλλου προστατευόμενου αντικειμένου και δεν θίγουν αδικαιολόγητα τα έννομα συμφέροντα του δικαιούχου». Με την προαναφερόμενη προσθήκη μεταφέρθηκε το άρθρο 5 § 5 της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 22ας Μαΐου 2001 (βλ. και άρθρο 71 § 6 ν. 2121/1993) ως προς την ρήτρα γενικής εφαρμογής ή άλλως τον έλεγχο των τριών βημάτων ή σταδίων («three-step test»). Βάση της ως άνω κοινοτικής διάταξης αποτέλεσε η διάταξη του άρθρου 9 § 2 της συμβάσεως της Βέρνης, με την οποία προβλέπεται η δυνατότητα εισαγωγής περιορισμών του αποκλειστικού δικαιώματος αναπαραγωγής των δημιουργών «λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων», όρος που συμπεριλαμβάνει κατ` άρθρο 2 § 1 της ίδιας διεθνούς συμβάσεως «τα κινηματογραφικά έργα, με τα οποία εξομοιούνται τα εκφραζόμενα διά μέσου αναλόγου προς την κινηματογραφίαν». Τέλος, με το άρθρο 10 της κυρωθείσας με το ν. 3184/2003 Συνθήκης του Παγκόσμιου Οργανισμού Διανοητικής Ιδιοκτησίας για την πνευματική ιδιοκτησία, η οποία υιοθετήθηκε στη Γενεύη στις 20 Δεκεμβρίου 1996, προβλέπεται αντίστοιχη δυνατότητα θέσπισης περιορισμών – μεταξύ άλλων και – του αποκλειστικού δικαιώματος της παρουσίασης στο κοινό των «λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων» (σύμφωνα με το άρθρο 3 της Συνθήκης ΠΟΔΙ εφαρμόζεται αναλογικά το άρθρο 2 § 1 της συμβάσεως της Βέρνης ως προς την έννοια των «λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών έργων»).
Από των συνδυασμό των ως άνω διατάξεων των άρθρων 19 και 28Γ ν. 2121/1993 συνάγονται τα εξής: α) το άρθρο 19 ν. 2121/1993 εισάγει εξαίρεση στον αποκλειστικό και απόλυτο χαρακτήρα του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού και στην αρχή ότι ο τελευταίος πρέπει να συμμετέχει οικονομικά για κάθε χρήση του έργου του και ως εκ τούτου επιδέχεται στενής ερμηνείας [σύμφωνα με τον καταγόμενο από το ρωμαϊκό δίκαιο μεθοδολογικό κανόνα «singularia non sunt extendenda», «exceptio stricti juris» ή «exceptio est strictissimae interpretationis»· βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, Εισ. 4ου Κεφ./6/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Χ. Τσίγκου, Πνευματική ιδιοκτησία Λημματογραφημένη ερμηνεία, 2008, στο λήμμα «Περιορισμοί του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού και των συγγενικών δικαιούχων», σελ. 389 αρ. 3, απόφαση ΔΕΕ της 1ης Δεκεμβρίου 2011, C-145/2010, Painer, ECLI:EU:C:2011:798, σκέψη 133, ως προς την διάταξη του άρθρου 5 § 3 στ. δ΄ της οδηγίας 2001/29/ΕΚ, πρβλ. ΣυμβΑΠ Ολ. (Ποιν.) 1/2009 ΔίΜΕΕ 2009.527 ως προς το άρθρο 27 ν. 2121/1993, ΠολΠρΑθ 3141/2015, αδημ., ως προς το άρθρο 26 του ίδιου νόμου, επίσης πρβλ. αποφάσεις ΔΕΕ της 3ης Σεπτεμβρίου 2014, C- 201/2013, Deckmyn, ΔίΜΕΕ 2014.569, σκέψη 22, ΔΕΕ της 5ης Ιουνίου 2014, C-360/2013, Public Relations Consultants Association, ΔίΜΕΕ 2014.402, σκέψη 23, ΔΕΕ της 10ης Απριλίου 2014, C- 435/2012, ACI Adam, ΔίΜΕΕ 2014.573, σκέψεις 22-23, Football Association Premier League σκέψη 162 και Infopaq σκέψεις 56-57, ως προς διάφορες περιπτώσεις των διατάξεων του άρθρου 5 §§§ 1-3 της οδηγίας 2001/29/ΕΚ]. Πάντως, η συσταλτική ερμηνεία δεν πρέπει να καθιστά πρακτικώς ανεφάρμοστη την εξαίρεση που θεσπίζεται με το άρθρο αυτό και να μην έρχεται σε αντίθεση με τον σκοπό της (βλ. απόφαση ΔΕΕ της 11ης Σεπτεμβρίου 2014, C-117/2013, Ulmer, ΔίΜΕΕ 2015.281, σκέψεις 31-33, 43, Deckmyn σκέψη 23, Painer σκέψη 133, Football Association Premier League σκέψη 163· βλ. επίσης M.-Θ. Μαρίνο, Η a priori συσταλτική ερμηνεία των ορίων του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας και η απαγόρευση αναλογικής εφαρμογής τους – Δύο νομικοί «μύθοι»; ΔίΜΕΕ 2014.326 ως προς την αποφασιστική σημασία του «τέλους» εισαγωγής μιας εξαίρεσης και την ανάγκη τελολογικής στάθμισης των αντικρουόμενων συμφερόντων δημιουργών και ολότητας).
β) Η εξαίρεση του άρθρου 19 ν. 2121/1993 απαιτεί σωρευτικώς (πρβλ. Infopaq σκέψη 55) την συνδρομή των ακόλουθων προϋποθέσεων: i) το παρατιθέμενο απόσπασμα πρέπει, αφενός μεν να προέρχεται από έργο που προστατεύεται από το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας, αφετέρου δε να εμφανίζει τα χαρακτηριστικά στοιχεία που προσδίδουν σε αυτό καθαυτό (το απόσπασμα) πρωτοτυπία (βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 21/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Χ. Τσίγκου, ό.π., στο λήμμα «Παράθεση αποσπασμάτων», σελ. 375 αρ. 2, Ε. Σταματούδη, Δικαιώματα φωτογράφων και δημοσίευση φωτογραφιών σε ΜΜΕ, στο συλλογικό έργο «Δημοσιογράφοι και εκδότες ΜΜΕ – Ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας», 2009, σελ. 263 επ., ιδίως σελ. 286). Ειδάλλως, δεν καλείται σε εφαρμογή το άρθρο 19 ν. 2121/1993, διότι αυτό εισάγει περιορισμό του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού, το οποίο (δικαίωμα), όμως, αποκτάται κατ’ άρθρο 1 § 1 ν. 2121/1993 με την δημιουργία έργου, όπως αυτό προσδιορίζεται στο άρθρο 2 του ίδιου νόμου (αντίθετα, στερείται σημασίας η φύση του έργου, στο οποίο παρατίθεται το απόσπασμα· βλ. σχετ. Painer σκέψεις 130 επ.).
Μάλιστα, ελλείψει ειδικής πρόνοιας ως προς το είδος των έργων από τα οποία λαμβάνεται το απόσπασμα, πρέπει να γίνει δεκτό ότι το ρυθμιστικό πεδίο του άρθρου 19 ν. 2121/1993 καταλαμβάνει όλα τα πρωτότυπα πνευματικά δημιουργήματα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζονται με οποιαδήποτε μορφή (βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 22 επ./Μ.Δ. Παπαδοπούλου, ιδίως αρ. 30 όπου και παράδειγμα χρήσης αποσπάσματος οπτικοακουστικού έργου). Σημειωτέον ότι, η ανάγκη συσταλτικής ερμηνείας ή ερμηνείας της διατάξεως του άρθρου 19 ν. 2121/1993 υπό το πρίσμα του άρθρου 28Γ του ίδιου νόμου δεν συνεπάγεται περιορισμό του πεδίου εφαρμογής της με την αξίωση συνδρομής έτερων προϋποθέσεων κείμενων πέραν του γράμματός της, όπως, π.χ., την προέλευση του αποσπάσματος αποκλειστικώς από έργο λόγου (πρβλ. ΠολΠρΑθ 3141/2015, αδημ., σκέψη 20). ii) Το έργο, από το οποίο παρατίθεται το απόσπασμα, πρέπει να έχει δημοσιευθεί νομίμως, ήτοι να έχει καταστεί προσιτό στο κοινό με οποιονδήποτε τρόπο και με την συναίνεση του δημιουργού (βλ. Κοτσίρη- Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 41/Μ.Δ. Παπαδοπούλου). iii) Η παράθεση πρέπει να γίνεται αποκλειστικώς για την υποστήριξη της γνώμης (στην οποία περιλαμβάνεται και η επιστημονική τεκμηρίωση) εκείνου που παραθέτει ή για την άσκηση κριτικής – επιστημονικής, ερευνητικής, ιδεολογικής ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως – στο έργο του τρίτου, από το οποίο λαμβάνεται το απόσπασμα. Δεν επιτρέπεται η παράθεση αποσπάσματος για άλλο σκοπό, όπως π.χ. για την απλή νοηματική συμπλήρωση του έργου, στο οποίο γίνεται η παράθεση, για λόγους διαφήμισης ή αισθητικής, για λόγους ενημέρωσης του κοινού (βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 7/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Χ. Τσίγκου, ό.π., σελ. 375 αρ. 1, Τ.-E. Συνοδινού, ό.π. σελ. 210, Α. Παπαδοπούλου, Ο δημοσιογράφος ως πνευματικός δημιουργός και η προστασία των ηθικών του συμφερόντων, στο συλλογικό έργο «Δημοσιογράφοι και εκδότες ΜΜΕ – Ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας», 2009, σελ. 11 επ., ιδίως σελ. 18), για λόγους προβολής ή εκθειασμού του παρατιθέμενου έργου (βλ. Ο. Γαρουφαλιά, Τα εικαστικά έργα & η νομική τους προστασία, 2002, σελ. 235). iv) Το παρατιθέμενο απόσπασμα πρέπει να είναι σύντομο. Κριτήρια προσδιορισμού της έννοιας του «σύντομου» είναι ο αριθμός, η έκταση και η αναλογία των αποσπασμάτων σε σχέση με το υπόλοιπο έργο από το οποίο ελήφθησαν («έργο αναφοράς»), αλλά και σε σχέση με την έκταση του («νέου») έργου, στο οποίο ενσωματώνονται τα συγκεκριμένα αποσπάσματα (βλ. Κοτσίρη- Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 12/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Ο. Γαρουφαλιά, ό.π., σελ. 237, Χ. Τσίγκου, ό.π.). Η έκταση της επιτρεπόμενης παράθεσης αποσπασμάτων εξαρτάται από τη συνολική στάθμιση των περιστάσεων της εκάστοτε περίπτωσης και θα πρέπει να κρίνεται in concreto (βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 20/Μ.Δ. Παπαδοπούλου). v) Η παράθεση πρέπει να είναι σύμφωνη με τα χρηστά ήθη και η έκταση των αποσπασμάτων να δικαιολογείται από τον επιδιωκόμενο σκοπό. Με την προσθήκη αυτών των προϋποθέσεων ο νομοθέτης εναρμονίζει την διάταξη με τον έλεγχο των τριών σταδίων (βλ. Π. Κωνσταντίνου, ό.π., σελ. 428, επίσης για το άρθρο 28Γ ν. 2121/1993 βλ. την αμέσως επόμενη σκέψη· σημειωτέον ότι το τελευταίο αυτό άρθρο προστέθηκε μεν μεταγενέστερα, πλην, όμως, ο Έλληνας νομοθέτης δεσμευόταν ήδη από την διάταξη του άρθρου 10 § 1 της συμβάσεως της Βέρνης). Έτσι, η έκταση του αποσπάσματος πρέπει να δικαιολογείται ως πρόσφορη και αναγκαία για την εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού (βλ. Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 14/Μ.Δ. Παπαδοπούλου). Επίσης, η παράθεση αντίκειται στα χρηστά ήθη, όταν εκτείνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καθιστά το «νέο έργο» ανταγωνιστικό του «έργου αναφοράς» (βλ. Γ. Κουμάντο, ό.π., σελ. 293 ιδίως υποσ. 646, Κοτσίρη- Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 17/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Χ. Τσίγκου, ό.π., σελ. 375 αρ. 3). Αντίθετη με τα χρηστά ήθη είναι και η επιλογή των αποσπασμάτων ή η διαμόρφωση των περιλήψεων από το «έργο αναφοράς» κατά τρόπο ώστε να αλλοιώνεται ουσιωδώς το πνεύμα του τελευταίου και να θίγεται η ηθική εξουσία διατήρησης της ακεραιότητάς του (βλ. Γ. Κουμάντο, ό.π., σελ. 290, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 43-44/Μ.Δ. Παπαδοπούλου). Και vi) πρέπει να αναφέρεται η πηγή λήψης των αποσπασμάτων, καθώς και το όνομα του δημιουργού, εφόσον τα ονόματα εμφαίνονται στην πηγή (βλ. ΕφΑθ 3214/2007 ΔίΜΕΕ 2007.539). Η αναφορά γίνεται με τον κατάλληλο τρόπο ανάλογα με το είδος του «νέου έργου», π.χ. προφορικώς αν πρόκειται για τηλεοπτική εκπομπή (βλ. Ο. Γαρουφαλιά, ό.π., σελ. 236, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 19, 35/Μ.Δ. Παπαδοπούλου).
γ) Σύμφωνα με τη διατύπωση της γενικής ρήτρας του άρθρου 28Γ ν. 2121/1993 ένας περιορισμός που προβλέπεται στο τέταρτο κεφάλαιο του ν. 2121/1993, όπως εκείνος του άρθρου 19, είναι εφαρμοστέος μόνο εάν συντρέχουν σωρευτικώς (βλ. Μ.-Θ. Μαρίνος, Περιορισμοί και εξαιρέσεις από το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας – Ερμηνεία και ο έλεγχος των τριών βημάτων», στο συλλογικό έργο «Κοινωνία των Πληροφοριών και Πνευματική Ιδιοκτησία – Η ελληνική ρύθμιση», 2003, σελ. 93, 107, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 28Γ, 7/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Π. Κοριατοπούλου-Αγγέλη, Πνευματική ιδιοκτησία Λημματογραφημένη ερμηνεία, 2008, στο λήμμα «Ελεγχος τριών σταδίων», σελ. 185 αρ. 3) οι εξής προϋποθέσεις: i) εάν είναι «ορισμένος», ήτοι επακριβώς καθορισμένος, χωρίς ασάφειες και αοριστίες, και «ειδικός», δηλαδή προσανατολισμένος στην εξυπηρέτηση ενός εξαιρετικού σκοπού, είτε αυτός είναι λόγος δημοσίου συμφέροντος ή κοινωνικής πολιτικής (εκπαίδευση, ενημέρωση, πληροφόρηση, διασφάλιση της ακώλυτης λειτουργίας των διοικητικών και δικαστικών διαδικασιών), είτε μία άλλη εξαιρετική περίσταση (αποτυχία της αγοράς για τον έλεγχο της ιδιωτικής αναπαραγωγής στο αναλογικό περιβάλλον). Με άλλη διατύπωση μία εξαίρεση πρέπει να είναι περιορισμένη τόσο από ποσοτική όσο και από ποιοτική άποψη (βλ. Μ.-Θ. Μαρίνο, ό.π., σελ. 108, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 28Γ, 13/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Π. Κοριατοπούλου-Αγγέλη, ό.π., αρ. 2 α`). ii) Εάν δεν αντίκειται στην «κανονική εκμετάλλευση» του έργου, ήτοι εάν η χρήση δεν είναι ανταγωνιστική των τρόπων εκμετάλλευσης του έργου, με τους οποίους ο δημιουργός αναμένει λογικά να εκμεταλλευθεί το έργο του κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων (βλ. Μ.-Θ. Μαρίνο, ό.π., σελ. 110, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 28Γ, 16, 19-20/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Π. Κοριατοπούλου-Αγγέλη, ό.π., αρ. 2 β΄), και iii) εάν δεν θίγονται «αδικαιολόγητα» τα έννομα συμφέροντα του δικαιούχου. Με τον τρόπο αυτό υπεισέρχεται στην δικανική κρίση η αρχή της αναλογικότητας που διέπει το ελληνικό σύστημα των περιορισμών του περιουσιακού δικαιώματος. Έτσι, η – αναμενόμενη ως ένα βαθμό – βλάβη που υφίσταται το περιουσιακό και το ηθικό δικαίωμα από την λειτουργία ενός περιορισμού, πρέπει, αφενός μεν να δικαιολογείται ως πρόσφορη και αναγκαία για την εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού, αφετέρου δε να μην εξικνείται σε τέτοιο «υπερβολικό» βαθμό, ώστε να συνεπάγεται μία δυσανάλογη απώλεια εισοδήματος του δικαιούχου (βλ. Μ.-Θ. Μαρίνο, ό.π., σελ. 111-112, Κοτσίρη-Σταματούδη, Ερμ. ν. 2121/1993, α. 28Γ, 26/Μ.Δ. Παπαδοπούλου, Π. Κωνσταντίνου, ό.π., σελ. 272 επ.· επίσης, ως προς την αρχή της αναλογικότητας βλ. ΟλΑΠ 5/2013 ΔίΜΕΕ 2013.376).
δ) Η γενική ρήτρα του άρθρου 28Γ ν. 2121/1993 δεν επιδρά στο κανονιστικό περιεχόμενο του άρθρου 19 του ίδιου νόμου, δεν διευρύνει ούτε περιορίζει το ρυθμιστικό του πεδίο (πρβλ. Ulmer σκέψη 47, ACI Adam σκέψεις 25-26). Συνιστά ένα επιπλέον στάδιο εξέτασης του περιορισμού από τον δικαστή. Δηλαδή, το επιλαμβανόμενο διαφοράς πνευματικής ιδιοκτησίας Δικαστήριο, όταν καλείται να κρίνει περί της βασιμότητας ενστάσεως ερειδόμενης στις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 19 και 28Γ ν. 2121/1993, εξετάζει αρχικώς εάν πληρούνται ή όχι οι προϋποθέσεις του άρθρου 19 ν. 2121/1993 και μόνο σε θετική απάντηση θα προβεί σε περαιτέρω έλεγχο βάσει της γενικής ρήτρας του άρθρου 28Γ του ίδιου νόμου [πρβλ. Public Relations Consultants Association σκέψη 53, Football Association Premier League σκέψη 181, Infopaq σκέψη 75 σε συνδυασμό με την σκέψη 26 όπου παρατίθεται το δέκατο τρίτο ερώτημα του Hojesteret (Δανία)].
Κωνσταντίνα Β. Πουρνάρα
Δικηγόρος