Η αοριστία της αναγνωριστικής και της διεκδικητικής αγωγής δεν μπορεί να συμπληρωθεί με τις προτάσεις, με παραπομπή στο περιεχόμενο άλλων εγγράφων της δίκης, από την εκτίμηση των αποδείξεων, με αναφορά στη σχετική διάταξη του νόμου ή μνεία αυτής και με δικαστική ομολογία του εναγομένου
Από τη συνδυασμένη ερμηνεία και εφαρμογή των άρθρων 70, 111 παρ. 2, 118 περ. 4 και 216 παρ. 1 εδ. β του Κ.Πολ.Δ., και 1094 του Α.Κ., προκύπτει ότι το δικόγραφο της αγωγής πρέπει να περιέχει, με ποινή απαραδέκτου, που εξετάζεται, και αυτεπαγγέλτως, εκτός των άλλων στοιχείων, και ακριβή περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς, που συντελείται με την ευκρινή έκθεση όλων των πραγματικών γεγονότων, που κατά το νόμο είναι αναγκαία, προς θεμελίωση του επιδίκου δικαιώματος (βλ. ΑΠ 48/1987 ΕΕΝ 1987/868, ΑΠ 915/1980 ΝοΒ 29/296). Περαιτέρω, συνάγεται από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων ότι στα αναγκαία στοιχεία της διεκδικητικής αγωγής ακινήτου για να είναι πλήρης και ορισμένη, περιλαμβάνεται η κυριότητα του ενάγοντος επί του διεκδικούμενου ακινήτου, ακριβής περιγραφή τούτου, η νομή ή κατοχή του από τον εναγόμενο κατά την άσκηση της αγωγής, η αξία του, καθώς και αίτημα αναγνώρισης της κυριότητας του ενάγοντος και απόδοσης του επιδίκου. Τα στοιχεία αυτά, πλην της νομής ή κατοχής του πράγματος από τον εναγόμενο, απαιτούνται και για την πληρότητα της αναγνωριστικής κυριότητας αγωγής, εφόσον συντρέχει έννομο συμφέρον του ενάγοντος, κατά το άρθρο 70 ΚΠολΔ, το οποίο μπορεί να είναι υλικό ή ηθικό (ΑΠ 155/2002, 1292/2002 ΤΝΠ Νόμος).
Όταν στο δικόγραφο της αγωγής δεν περιέχονται τα ως άνω στοιχεία ή όταν αυτά περιέχονται κατά τρόπο ελλιπή ή ασαφή, τότε η έλλειψη αυτή καθιστά μη νομότυπή την άσκησή της, επιφέρει δε, την απόρριψή της ως απαράδεκτης, λόγω της αοριστίας, είτε αυτεπαγγέλτως, είτε κατόπιν προβολής σχετικής ένστασης από τον εναγόμενο. Η αοριστία αυτή δεν μπορεί να συμπληρωθεί ούτε με τις προτάσεις, ούτε με παραπομπή στο περιεχόμενο άλλων εγγράφων της δίκης, ούτε από την εκτίμηση των αποδείξεων, ούτε, επίσης με αναφορά στη σχετική διάταξη του νόμου ή μνεία αυτής, ούτε με δικαστική ομολογία του εναγομένου, η οποία ως αποδεικτικό μέσο με δεσμευτική αποδεικτική δύναμη, αποκλείει μόνο τη διεξαγωγή αποδείξεων και απαλλάσσει τον αντίδικο από το βάρος απόδειξης του σχετικού (ομολογούμενου) ισχυρισμού (ΑΠ 714/2015, ΑΠ 164/2014, ΑΠ 621/2014, ΑΠ 625/2014, ΑΠ 1482/2014, ΑΠ 1186/2014, ΑΠ 1114/2014 ΤΝΠ Νόμος) [1].
Με άλλα λόγια το δικονομικό βάρος του ενάγοντος να προσδιορίσει το αντικείμενο για το οποίο ζητεί έννομη προστασία, δεν μπορεί να μετατεθεί με οποιαδήποτε νομική αιτία ούτε στο στάδιο της απόδειξης, δηλαδή στους μάρτυρες, τους πραγματογνώμονες κ.λπ., ούτε πολύ περισσότερο στο δικαστήριο, ώστε το τελευταίο να αποφανθεί και περί του ποιο θεωρεί ο ενάγων ως επίδικο, ή, πράγμα ισοδύναμο, για ποιο δικαίωμα ο ενάγων ζητεί προστασία (ΕφΠατρ 157/2016 ΝΟΜΟΣ). Η άνωθεν αοριστία δεν μπορεί να θεραπευθεί με τις προτάσεις ή με παραπομπές σε άλλα έγγραφα ή σχεδιαγράμματα, εάν δεν προσαρτώνται στην αγωγή (βλ. ΕΔωδ 24/2020 ΝΟΜΟΣ) [2].
Αγγελική Λιγοψυχάκη, δικηγόρος
email: info@efotopoulou.gr
[1] Βλ. υπ’ αριθμόν 120/2021 απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου, δημοσιευμένη σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ
[2] Βλ. υπ’ αριθμόν 6592/2022 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, δημοσιευμένη σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ