Άσκηση κοινού ένδικου βοηθήματος για συναφείς πράξεις παραλείψεις ή υλικές ενέργειες σύμφωνα με τον κώδικα διοικητικής δικονομίας

Σύμφωνα με το άρθρο 122 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, «Κοινό ένδικο βοήθημα μπορεί να ασκηθεί για συναφείς πράξεις, παραλείψεις ή υλικές ενέργειες, εφόσον το δικαστήριο είναι ως προς όλες κατά τόπον αρμόδιο».

Συναφείς είναι οι πράξεις και οι παραλείψεις: όταν στηρίζονται στην ίδια νομική και στην ίδια πραγματική κατά τα ουσιώδη στοιχεία πραγματική βάση ή όταν η νομιμότητα της μιας ασκεί επιρροή στη νομιμότητα της άλλης. Συναφείς είναι οι υλικές ενέργειες: όταν συνδέονται ουσιωδώς μεταξύ τους και οι αξιώσεις που απορρέουν από αυτές στηρίζονται στην ίδια νομική βάση. Ειδικά δε στις φορολογικές διαφορές, η συνάφεια δεν αίρεται εκ μόνου του λόγου ότι οι πράξεις αναφέρονται σε διαφορετικά έτη.

Περαιτέρω, ορίζεται ότι αν δεν συντρέχουν, ως προς όλες τις πράξεις, παραλείψεις ή υλικές ενέργειες, οι ανωτέρω προϋποθέσεις (βλ. παρ. 1 – 3 του άρθρου 122), εφαρμόζονται αναλόγως όσα ορίζονται στην παρ. 2 του άρθρου 121 ΚΔΔ, ενώ για τον χωρισμό του κοινού δικογράφου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις της παρ. 4 του άρθρου 115 του ΚΔΔ.

Σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω, συναφείς θεωρούνται οι πράξεις που αφορούν την ίδια υπόθεση από άποψη πραγματικής και νομικής βάσης (ΣτΕ 418/2000). Έτσι, είναι συναφείς οι πράξεις με τις οποίες επιβλήθηκαν από την ίδια αρχή κατά της ίδιας εταιρείας τα ίδια τέλη κυκλοφορίας με πρόστιμο επί τη βάσει της ίδιας νομικής διάταξης, για παραβιάσεις όμοιες που τελέστηκαν στον ίδιο τόπο και χρόνο (ΣτΕ 1770/1985). Επίσης, συντρέχει περίπτωση συνάφειας όταν η έκδοση μίας πράξης αποτελεί προϋπόθεση για την έκδοση της άλλης (ΣτΕ 3643/1999, ΣτΕ 2308/2000), καθώς και όταν η μία πράξη αποτελεί το νόμιμο έρεισμα της άλλης (ΣτΕ 652/2000).

Αντίθετα, σύμφωνα με τη νομολογία, δεν θεωρούνται συναφείς οι αξιώσεις οι οποίες στηρίζονται σε διαφορετικές πραγματικές βάσεις (π.χ. όταν οι ένδικες αξιώσεις στηρίζονται σε διαφορετικές συμβάσεις προμήθειας (βλ. ΔιοικΠρΑθ 33/2011, δημ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ), οπότε στην περίπτωση αυτή το Δικαστήριο διέταξε τον χωρισμό της υπόθεσης και συγκεκριμένα έκρινε ότι «ως εκ τούτου πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση και να δικασθεί η κρινόμενη αγωγή μόνο ως προς τις αξιώσεις από την προτασσόμενη (πρώτη και χρονολογικά) 59/24-12-2004 σύμβαση και να διαταχθεί ο χωρισμός της υπόθεσης ως προς τις αξιώσεις από καθεμία από τις λοιπές συμβάσεις, ενώ προκειμένου να εκδικασθεί η υπόθεση και ως προς αυτές, πρέπει να κατατεθούν αυτοτελή δικόγραφα (πέντε στο σύνολο), κατά χωρισμό του αρχικού, μέσα σε προθεσμία τριάντα (30) ημερών από την επίδοση της παρούσας απόφασης στην ενάγουσα προμηθεύτρια, τα οποία θα δικασθούν κατά τη δικάσιμο …».

 

Μαρία Τζαβέλα

Δικηγόρος, LL.M.

E-mail: info@efotopoulou.gr