Ένσταση ιδίας διακινδύνευσης διατροφής

Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1390 εδ. α`, 1485, 1486, 1486 παρ. 2 και 1493 του ΑΚ, συνάγεται ότι: α) και οι δύο γονείς του ανήλικου τέκνου, που δεν μπορεί να διατρέφεται από δικούς τους πόρους (εισοδήματα της περιουσίας του ή προϊόν της εργασίας του), είναι υπόχρεοι να διατρέφουν καθένας ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. β) Το μέτρο της διατροφής του ανηλίκου τέκνου, η οποία περιλαμβάνει όλα όσα είναι αναγκαία για τη συντήρησή του, καθώς και τα έξοδα της ανατροφής και εκπαίδευσής του γενικά, προσδιορίζεται από τις ανάγκες του τέκνου, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής του. γ) Αν το τέκνο που δικαιούται διατροφή στραφεί μόνο κατά του ενός γονέα, δικαιούται αυτός να επικαλεσθεί ότι και ο άλλος γονέας έχει την οικονομική δυνατότητα να καλύψει μέρος της ανάλογης διατροφής του, αν δεν αποδειχθεί ο ισχυρισμός του αυτός, ο οποίος αποτελεί ένσταση καταλυτική εν μέρει της αγωγής του τέκνου, περιορίζεται η υποχρέωση του γονέα που ενήχθη, κατά το ποσό που αντιστοιχεί στην οικονομική δυνατότητα του άλλου γονέα. δ) Η ένσταση διακινδύνευσης ιδίας διατροφής προβάλλεται από τον έναν μόνο γονέα αν ισχυρισθεί και αποδείξει ότι ο άλλος γονέας ή άλλος απώτερος υπόχρεος είναι σε θέση να διαθρέψει το τέκνο ή ότι το τέκνο έχει περιουσία την οποία μπορεί να αναλώσει για αυτοσυντήρηση (Βλ. σχετ. ΑΠ 46/1989 Ελ.Δνη 30, 761-Εφ. Πειρ. 1439/1990 Νοβ, 39, 418 – ΕφΑθ 1196/1990 Ελ.Δνη, 32, 1639). Σύμφωνα δηλαδή με τη διάταξη του άρθρου 1487 του ΑΚ, δεν έχει υποχρέωση διατροφής εκείνος που, ενόψει και των λοιπών υποχρεώσεών του, δεν είναι σε θέση να θέση να τη δώσει χωρίς να διακινδυνεύει η δική του διατροφή. Ο κανόνας αυτός δεν ισχύει όταν πρόκειται για τη διατροφή ανηλίκου τέκνου από το γονέα του, εκτός αν αυτό μπορεί να στραφεί εναντίον άλλου υπόχρεου ή μπορεί να διατραφεί από την περιουσία του.

Από το συνδυασμό της διάταξης αυτής με εκείνες των άρθρων 216 και 262 του ΚΠολΔ, προκύπτει ότι επί αγωγής διατροφής ανηλίκου από γονέα του, για το ορισμένο της ένστασης του τελευταίου περί διακινδύνευσης της δικής του διατροφής με τη μορφή της παραπομπής σε άλλο υπόχρεο, πρέπει, να αναφέρονται το ενεργητικό της περιουσίας του ενιστάμενου γονέα, οι υποχρεώσεις του, ο άμεσος κίνδυνος για τη δική του διατροφή και το πρόσωπο εναντίον του οποίου μπορεί να στραφεί ο ανήλικος (βλ. Β. Βαθρακοκοίλη, Το Νέο Οικογενειακό Δίκαιο, κάτω από το άρθρο 1487, σελ. 492, ΑΠ 676/2000, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΕΑ 15936/1988, Ελλ Δνη1992.178). Με άλλα λόγια, για να είναι ορισμένη η ένσταση πρέπει να εκτίθενται οι βαρύνουσες τον υπόχρεο σε διατροφή υποχρεώσεις.

Το τέκνο μπορεί κατά της ένστασης διακινδύνευσης να προβάλει αντένσταση με την επίκληση ότι τρίτος στον οποίο παραπέμπεται δεν είναι σε θέση να δώσει διατροφή χωρίς να διακινδυνεύει η δική του διατροφή. Μετά την έκδοση του διαζυγίου, η ως άνω ένσταση παραπομπής προτείνεται κατά του πρώην συζύγου (ΑΠ 1688/1985 ΕΕΝ 53.63), όχι κατά του ανηλίκου τέκνου εκτός αν ισχυρίζεται ότι το τέκνο μπορεί να στραφεί εναντίον άλλου υποχρέου ή να διατραφεί από την περιουσία του (526/2002 ΜονΠρΧαλκιδ, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).

 

 

Μαρία Τζαβέλα

Δικηγόρος, LL.M.

E-mail:info@efotopoulou.gr